“Ik ben ziek”. Met haar grote ogen keek zij mij aan. “Oh, en hoe vind je dat?”. Haar stem was helder toen zij antwoord gaf.

Ik weet het niet, ik kan niet alles meer wat ik voorheen kon. De simpelste dingen lijken ineens zo moeilijk….. Mensen kijken vast anders naar mij”. “En jij ? Hoe kijk jij naar jezelf ?”.

Even was het stil. Haar breekbaarheid was een geheel.

“Ik weet het niet, volgens mij ben ik niet veranderd. Ik kan alleen niet meer zoveel en ik moet vechten om overeind te blijven, maar verder ben ik geloof ik niet zo veranderd”. Ik zie haar denken en ineens lichten haar ogen op. “Eigenlijk kan ik best veel, ik heb er alleen meer tijd voor nodig”. Zij slaat haar ogen neer wanneer de schande van haar kwetsbaarheid inslaat .

Terwijl ik naar haar kijk zie ik haar strijd. De strijd die schaamte bij haar oproept, maar ook de strijd welke haar nieuwe leven bij haar oproept. Van een drukke bij was zij veranderd in iemand die moest nadenken over wat zij kon. En precies dat was het; zij hoefde niet na de te denken over wat zij niet kon. Haar lichaam gaf dat immers als overduidelijke grensaangever aan. Haar leven was veranderd en voor haar was het tijd te gaan leren wat zij kon. Voor haar was het tijd om te leren praten met haarzelf en haar omgeving.

Haar bewustzijn maakte haar kwetsbaar. Zij was niet langer de vrouw die vond dat zij alles moest kunnen. Zij was veranderd in de vrouw van de strijd.

En terwijl ons gesprek zich voortzette zag ik haar opleven. Zij was de vrouw van de strijd en misschien kon zij niet alles meer, maar zij kon nog veel. Zij moest alleen nog leren hoe…